ANNA WALIGÓRSKA. MAŁE PROZY

wydarzenie wielodniowe, 2019.10.18 - 2019.11.03
w ramach projektu Galeria Warzywniak
Kliknij tu, aby przejść do szczegółowego opisu wydarzenia na stronie projektu.

Artystka urodziła się w 1979 roku w Bydgoszczy. Jest absolwentką Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. W latach 1999-2000 studiowała malarstwo na Uniwersytecie Zielonogórskim w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej, a w latach 2000-2005 na ASP w Gdańsku, w pracowni dyplomowej Profesora Hugona Laseckiego, potem w pracowni Profesora Macieja Świeszewskiego. W maju 2005 roku uzyskała dyplom z malarstwa w pracowni Profesora Macieja Świeszewskiego i aneks z malarstwa ściennego i witrażu pod kierunkiem Profesora Andrzeja Dyakowskiego. W roku 2013 uzyskała tytuł doktora sztuki. W roku 2003 była asystentką-stażystką u Profesora Andrzeja Markowicza w pracowni scenografii i projektowania plastycznego. Od roku 2007 pracuje na stanowisku adiunkta na ASP w Gdańsku w pracowni malarstwa ściennego i witrażu. Od 2017 roku na tym samym stanowisku również w pracowni dyplomowej malarstwa. Oprócz malarstwa zajmuje się malarstwem ściennym, witrażem oraz projektowaniem.
 
 
Anna Waligórska: Malarstwo jest narzędziem zrozumienia świata. Niedoskonałym, lecz mającym na względzie całość; odwołującym się do fragmentu, lecz zawsze żywiącym nadzieję na kompletność, poprzez poszczególne emanacje zmierzającym do pełni… Moje malarstwo podlega ciągłym zmianom. Jednak nie są to zwroty rewolucyjne, a może nawet nie ewolucyjne. Moim zdaniem sztuka nie musi być rozwojem, który wydaje mi się kategorią przynależną do języka nauki. Sztuka przeobraża się i owe przeobrażenia, choćby i najmniejsze, stanowią o dziele. Dany obraz czy cykl to tylko elementy mozaiki, która nabierze ostatecznego (co nie znaczy: idealnego) kształtu wraz z końcem naszej pracy twórczej. Jedną z dominant mojego malarstwa jest realizm. Działam w obrębie tej konwencji, lecz rozumiem ją szeroko, do tego stopnia, że odnajduję w niej idee bliskie ideom sztuki abstrakcyjnej. Punktem wyjścia jest jednak dla mnie zawsze kategoria mimesis będąca pochodną przekonania o istnieniu świata obiektywnego.